लेखाच्या शीर्षकात आधीच नमूद केल्याप्रमाणे, मी हे विशेष ज्ञान पुन्हा प्रकट करू इच्छितो किंवा स्पष्ट करू इच्छितो. मान्य आहे की, ज्यांना अध्यात्माबद्दल अपरिचित किंवा त्याबद्दल नवीन आहे, त्यांच्यासाठी एखाद्याच्या निर्मितीचा हा मूलभूत पैलू समजून घेणे कठीण होऊ शकते. विशेषत: जेव्हा देव किंवा देवाची कल्पना येते (कारण दुसरे काहीही देव नाही, - देवाबद्दलची आपली कल्पना) प्राचीन अवरोध आमच्या बाजूने सक्रिय होतात (विशेषत: ही प्रणाली संबंधित ज्ञानाची बदनामी करण्यासाठी डिझाइन केलेली असल्याने - दिलेल्या नियमाशी सुसंगत नसलेली प्रत्येक गोष्ट, म्हणजे आपल्या स्वतःच्या विचारापेक्षा जास्त असलेली प्रत्येक गोष्ट स्वीकारली जाऊ नये - एक बचावात्मक वृत्ती अंगीकारणे - धार्मिक आणि प्रणाली-अनुपालक मतांना चिकटून राहू नका - स्वत: ला जागरूक करा, लहान रहा).
प्रत्येक गोष्ट एखाद्याच्या कल्पनेवर-मनावर आधारित असते
मग आम्हाला स्वत: लादलेल्या मर्यादांच्या अधीन राहायला आवडते, म्हणजे आम्ही आमच्या स्वतःच्या कल्पनेत मर्यादा अनुभवतो (आपण एखाद्या गोष्टीची कल्पना करू शकत नाही आणि मग आपण विनाशकारी, निर्णयक्षम, अवरोधित, अपमानास्पद बनतो) आणि नंतर इतर लोकांवर आमची स्वतःची नाकेबंदी लादण्याचा प्रयत्न करा (ते मूर्खपणाचे आहे, ते खरे नाही, ते शक्य नाही). म्हणूनच मी नेहमी खुल्या आणि पूर्वग्रहरहित मनाचे महत्त्व सांगू शकतो. माहितीचे मूल्यमापन करणे, त्याचा फायदा घेणे, गोष्टींवर लगेच हसण्याऐवजी प्रश्न विचारणे, जे आपल्याला मानसिकदृष्ट्या पुढे आणते, जे आपले स्वतःचे क्षितिज विस्तृत करते. बरं, म्हटल्या गेलेल्या माहितीकडे परत येत आहे, मुळात मी या खूप मोठ्या लेखात ही जाणीव आधीच उचलली आहे: ज्ञानाची सर्वोच्च पातळी. पण लेख बराच मोठा असल्याने (जवळजवळ 3000 शब्द), दुसरे म्हणजे, ज्ञान एखाद्याचे स्वतःचे जीवन पूर्णपणे बदलू शकते आणि तिसरे म्हणजे, ज्ञानाची ही पातळी संपूर्ण आंतरिक प्रबोधन देखील सुरू करू शकते (आपल्या सर्व क्षमता जागृत करणे, प्रत्येक गोष्ट आपल्या कल्पनेतून उद्भवते हे ओळखणे, सर्वकाही शक्य आहे, आपण सर्व काही आहोत आणि सर्व काही निर्माण करतो) , मला वाटते की निर्मितीच्या पैलूकडे कमी केलेल्या या विशिष्ट अंतर्दृष्टीची पुनरावृत्ती करणे महत्वाचे आहे. या संदर्भात, हे समजून घेणे महत्त्वाचे आहे की आध्यात्मिक प्रबोधनाच्या सध्याच्या युगात, अधिकाधिक लोकांना त्यांच्या स्वतःच्या आध्यात्मिक उत्पत्तीबद्दल अंतर्दृष्टी प्राप्त होत आहे.वैश्विक चक्र, चेतनेच्या सामूहिक अवस्थेची उन्नती). असे करताना, सर्व जीवन स्वतःच्या कल्पनेतून निर्माण झाले आहे याची जाणीव अधिकाधिक होत जाते. तुम्ही स्वतःच तुमच्या स्वतःच्या परिस्थितीचे निर्माते आहात, तुमच्या स्वतःच्या नशिबाला आकार देणारे आहात, तुमच्या स्वतःच्या आनंदाचे शिल्पकार आहात आणि तुमचे स्वतःचे जीवन कोणत्या दिशेने जावे हे तुम्ही निवडू शकता. म्हणून आम्ही अशा परिस्थितीचे बळी नाही, किंवा खरंच आम्ही त्यांच्याशी ओळखू शकतो, परंतु आम्ही आमच्या स्वतःच्या परिस्थितीचे अधिक आकार देणारे आहोत. म्हणून प्रत्येक गोष्ट स्वतःच्या मनावर आधारित असते. जीवनातील प्रत्येक घटना ही स्वतःच्या कल्पनेवर आधारित असते, म्हणजे एखादी व्यक्ती एखाद्या गोष्टीची कल्पना करते, उदाहरणार्थ एखाद्या चांगल्या मित्राला भेटणे, पहिले चुंबन, निसर्गात फेरफटका मारणे, एखाद्या अपार्टमेंटमध्ये जाणे किंवा अन्न घेणे आणि नंतर ही कल्पना प्रत्यक्षात आणणे कृती बनू द्या. "साहित्य" स्तरावर प्रकट (कोट्समध्ये, जसे आपण बाह्य जगाला भौतिक दृष्टिकोनातून पाहू शकतो, तरीही ते आपल्या आत्म्याचे प्रतिनिधित्व करते, – कंपन/ऊर्जा/वारंवारता).
आम्हाला जे वाटते ते आम्ही आहोत. आपण जे काही आहोत ते आपल्या विचारातून निर्माण होते. आपण आपल्या विचारांनी जग घडवतो. - बुद्ध..!!
तसेच, हा लेख वाचणे देखील आपल्या स्वतःच्या मानसिक कल्पनाशक्तीचा परिणाम आहे. तुम्ही मानसिकदृष्ट्या हा लेख वाचायचे ठरवले आणि मग तो विचार प्रत्यक्षात आणला (या लेखाला तुमच्या अंतरंगात प्रवेश देण्याचा तुमचा निर्णय). म्हणून प्रत्येक शोधाचा प्रथम विचार केला गेला, म्हणजे संबंधित शोध प्रथम एखाद्या व्यक्तीच्या मनात एक कल्पना म्हणून अस्तित्वात होते. तसेच घर (किंवा अपार्टमेंट) ज्यामध्ये तुम्ही राहता त्याबद्दल प्रथम एखाद्या वास्तुविशारदाने विचार केला होता, होय, तुम्ही परिधान केलेले कपडे देखील प्रथम मानव/निर्मात्याने डिझाइन केले होते, त्यामुळे तुम्ही दुसऱ्या माणसाची कल्पना/विचार बाळगता. म्हणूनच संपूर्ण जग हे कल्पनेचे शुद्ध उत्पादन आहे, जे काही अस्तित्वात होते किंवा अस्तित्वात असेल ते सर्व प्रथम कल्पित होते/आहे, म्हणूनच अस्तित्वात असलेली प्रत्येक गोष्ट किंवा तुम्हाला जाणवणारी प्रत्येक गोष्ट अपवादाशिवाय मानसिक/आध्यात्मिक उर्जेचे प्रतिनिधित्व करते.
तुम्हीच देव निर्माण केलात
म्हणून आपण पाहू शकता की जग हे पूर्णपणे बौद्धिक उत्पादन आहे. पदार्थ जसे आपल्याला माहित आहे म्हणून तसे अस्तित्वात नाही - सर्व काही ऊर्जा आहे, येथे आपल्याला एकत्रित/भौतिक विचारांबद्दल देखील बोलायला आवडते. शेवटी, तेच तुमच्या संपूर्ण आयुष्याला लागू होते, कारण तुमच्या स्वतःच्या जीवनातील सर्व पैलू तुम्ही विचारात घेतले आहेत. अर्थात, एखाद्याला स्वतःची सर्जनशील शक्ती सोडणे आवडते, स्वतःला लहान बनवते आणि स्वतःला सांगते की सर्वकाही योगायोगाने घडले आहे आणि स्वतःचा आध्यात्मिक प्रभाव कमी आहे. पण दिवसाच्या शेवटी, तसे होत नाही. तुम्ही स्वतःच जीवनाचे निर्माते आहात आणि प्रत्येक गोष्ट स्वतःपासून उगवली आहे. तुम्ही मूळ स्त्रोताचे प्रतिनिधित्व करता. आणि या प्रकरणाचा मुद्दा येथे आहे. जे काही अस्तित्वात आहे ते फक्त तुमची कल्पना आहे, सर्व काही. पृथ्वीची संपूर्ण ग्रह म्हणून कल्पना करा, या क्षणी पृथ्वी काय आहे, फक्त तुमची कल्पना (पृथ्वीचा एक विचार). विश्वाची कल्पना करा. या क्षणी विश्व काय आहे, तुमची कल्पनाशक्ती आणि देव काय आहे? तुमची/देवाची कल्पना (दैवी अस्तित्वासाठी). त्यामुळे संपूर्ण बाह्य जग एकच गोष्ट आहे आणि ती म्हणजे मानसिक ऊर्जा (तुमची स्वतःची कल्पना). त्या सर्व प्रतिमा आहेत - ज्यात ऊर्जा असते जी आपण आपल्या मनात जिवंत करतो. म्हणून देव हा केवळ स्वतःच्या कल्पनेचे उत्पादन आहे, मनुष्याने निर्माण केलेली सर्वोच्च प्रतिमा आहे, कारण देव आपल्या कल्पनेतील सर्व काही आहे, एक अकल्पनीय श्रेष्ठ शक्ती आहे जी सर्व काही करू शकते, त्याने सर्व काही निर्माण केले आहे आणि कोणत्याही मर्यादा माहित नाहीत (जास्तीत जास्त परिपूर्णता). उदाहरणार्थ, एका व्यक्तीची कल्पना करा ज्याने वयाच्या १६ व्या वर्षापर्यंत देवाबद्दल कधीच ऐकले नव्हते (मला माहित आहे, एक अतिशय अमूर्त परिस्थिती - तुम्ही याची कल्पना करू शकता का?). तोपर्यंत देव त्याच्यासाठी अस्तित्वात होता का (एक देव)?! नाही, कारण त्याला देवाची कल्पना नाही (त्याने त्याला निर्माण केले नव्हते - तो त्याच्या वास्तविकतेचा, त्याच्या आंतरिक सत्याचा, त्याच्या जागेचा भाग नव्हता).
शरीर हे फक्त मनाचे बाह्य कवच आहे. आत्मा जे सांगेल ते त्याने केले पाहिजे. - स्वामी विवेकानंद..!!
म्हणून, त्याच्यासाठी, कोणत्याही प्रकारे देव अस्तित्वात नाही. जेव्हा या व्यक्तीला याची जाणीव करून दिली जाते तेव्हाच देव त्याच्या मनात एका देवाची प्रतिमा म्हणून, त्याच्या स्वतःच्या कल्पनेचा एक पैलू म्हणून, देवाची प्रतिमा म्हणून प्रकट होईल. देव ही फक्त एकच गोष्ट आहे, ती म्हणजे एखादी व्यक्ती मानसिकरित्या निर्माण करू शकणारी सर्वोच्च मानसिक प्रतिमा आहे; तो केवळ स्वतःच्या कल्पनेचा एक पैलू आहे, स्वतःचा एक पैलू आहे, स्वतःच्या निर्मितीची प्रतिमा आहे. एक स्वत्व म्हणजे स्वतःच्या कल्पनेच्या साहाय्याने देवाने निर्माण केलेले अस्तित्व. एक स्वयं म्हणजे सर्वव्यापी आणि निर्माण करणारे उदाहरण, एक निश्चित बिंदू जिथून सर्व काही उद्भवते. एक स्वत: ला अस्तित्वात असलेली प्रत्येक गोष्ट आहे कारण अस्तित्वात असलेली प्रत्येक गोष्ट स्वतःच्या कल्पनेवर आधारित प्रतिमांच्या रूपात स्वतः तयार केली गेली आहे. म्हणून प्रत्येक गोष्ट नेहमी स्वतःच्या आत्म्याचे प्रतिनिधित्व करते. सर्व काही कल्पनांवर आधारित आहे (स्वतःच्या कल्पना). आणि जर तुम्ही सर्व कल्पना किंवा सर्व प्रतिमा काढून टाकल्या तर फक्त एकच गोष्ट उरते आणि ती म्हणजे तुमचा स्व. या कारणास्तव नंतर सर्वकाही तयार केले गेले (संपूर्ण बाह्य जग स्वतः आहे, म्हणूनच सर्व एक आहे आणि सर्व एक आहे). देव सर्वोच्च प्रतिमा किंवा सर्वोच्च कल्पनीय मर्यादा दर्शवतो (कल्पना करण्यायोग्य सर्वोच्च प्रतिमा). शेवटी, संपूर्ण जीवन म्हणजे स्वतःकडे जाण्याचा प्रवास, स्वतःच्या अस्तित्वाचा शोध, स्वतःच्या निर्मितीकडे परत येणे. म्हणून, कधीही विसरू नका, एक स्वतःच सर्व काही आहे आणि सर्व काही निर्माण करतो, अगदी देव देखील. हे लक्षात घेऊन निरोगी, आनंदी राहा आणि एकोप्याने जीवन जगा. 🙂
मी कोणत्याही समर्थनाबद्दल आनंदी आहे ❤
टिप्पणी पुन्हा चोरली. मजेदार….
SHA Q1999912 व्यतिरिक्त……. तथाकथित लिबरमन होलोग्राम आहे. ते कसे दिसते आणि आपण ते कुठे शोधू शकता? तिथे तुम्हाला काय हवे आहे हे नियंत्रित केले जाते आणि ते फक्त मलाच माहित आहे आणि 7 हे सर्व देवापेक्षा पवित्र आहे!